لحظه ها خاطره اند… زندگی شوق تمنای همین خاطره هاست
.
بزرگ باش و عمیق – دریا حتی پس از طوفان هم دریاست
همیشه تلخ ترین لحظه ها را کسی میسازد که قشنگترین لحظه را با او داشتی
انسانها هر آنچا را که باور کنند بدست خواهند آورد
کسی که چرایی برای زیستن داشته باشد از پس هر چگونه ای بر می آید
ناخدایی که نمیداند مقصدش کجاست ، هر بادی برایش باد مخالف است…
آرزومند آن نباش که چیزی غیر از آنچه هستی باشی
بکوش در کمال آنچه هستی ، بهترین باشی …
دل به دریا بستن هنر نیست ، حرمت قطره را نگه داشتن هنر بزرگی است…
بدترین دلتنگی اینه که حضور یکی رو احساس کنی اما کنارش نباشی.
آنکه با زندگی می سازد، می بازد. با زندگی نساز، زندگی را بساز. (زرتشت)
حباب ها قربانی هوای درون خودشان هستند (شریعتی)
خوشبختی سرایی ساختنی است ، نه قصری یافتنی . . .
یادها رفتند و ما هم میرویم از یادها ، کی پر کاهی بماند در میان بادها …
قدری صبور باش که این نیز بگذرد / این روزهای زرد و غم انگیز بگذرد
آری بهار پشت زمین لانه کرده است / چیزی نمانده که پاییز بگذرد
گفتم کنار مردم نامرد زندگی ؟؟ / گفتی صبور باش که این نیز بگذرد . . .
همه می خواهند روی قله کوه زندگی کنند، اما تمام شادی ها و پیشرفتها وقتی رخ می دهد که در حال بالا رفتن از کوه هستید.
انسان بودن یعنی این که وقتی با کسی مشتاقانه کوهی رو بالا رفتی اما رو قله حس کردی که ازش بی نیاز شدی یادت نره که اون پایین چقدر بهش نیاز داشتی